Raheel Raza
Po terrorystycznym zamachu na dwóch kanadyjskich żołnierzy w Toronto media wolały nie publikować słów zamachowca, “Allah kazał mi to zrobić”.
Po zamachu w Brukseli media natychmiast ściągnęły “ekspertów” analizujących motywy działania napastników. Nie ma tu już nic do analizowania. Sprawa jest prosta – toczy się wojna przeciwko nam. Zamachy terrorystyczne na lotnisko i stację metra w Brukseli kosztowały jak dotąd* 34 zabitych i 250 rannych.
Szokujące, odrażające i oburzające – ale czy zaskakujące? Zdecydowanie nie.
Jak trudno jest zrozumieć, że islamistyczni dżihadyści wydali wojnę Zachodowi? W codziennym języku znaczy to po prostu tyle: znajdą cię i zabiją, gdziekolwiek i kiedykolwiek będą mogli. Dlaczego? Ponieważ islamiści uznali, że Zachód jest „Dar al Harb” (Domem Wojny), która to koncepcja pozwala im na uzasadnienie zabicia każdego w tej krainie. Ciebie, mnie i każdego z nas – od USA, przez Kanadę, Wielką Brytanię i resztę Europy.
Tylko w tym roku zamachy terrorystyczne miały miejsce na całym globie, w tym w Paryżu, Turcji, San Bernardino, Izraelu, Toronto, Wybrzeżu Kości Słoniowej, a wczoraj w Belgii. Niezależnie od tego, czy są przeprowadzane przez grupy, czy przez tak zwane „samotne wilki”, te zamachy nie są izolowane i mają jedną cechę wspólną.
Są wynikiem niebezpiecznej, agresywnej i chorej ideologii. Raz za razem wielu z nas, zatroskanych muzułmanów, podkreślało niebezpieczeństwa politycznego islamu – islamizmu, który wypływa z trzech różnych źródeł: Bractwa Muzułmańskiego, wahabizmu/salafizmu i chomeinizmu. Ta ideologia narasta od 35 lat, podczas gdy Zachód spał za kierownicą, ględząc o tym, jak zabrać się za tę kwestię z zachowaniem „wrażliwości”. Mówienie prawdy nigdy nie powinno być przedmiotem politycznej poprawności.
Jak my, muzułmanie, reagujemy na ten narastający terror w imię naszej religii? Media społecznościowe mogą nam tu wiele powiedzieć. Widzimy tu ludzi z nawykami zaprzeczania i usprawiedliwiania; można to porównać do tych, którzy mówią: “Okazując solidarność z Brukselą, musimy pamiętać o innych krajach na świecie”, co prowadzi do rozwodnienia wrażenia, jakie robi horrendalna masakra, która właśnie miała miejsce w Belgii i pokazuje ohydną twarz nieludzkiego odwracania uwagi od istoty problemu.
Tu wkracza ideologia ofiary i gadanie o lęku przed możliwymi reakcjami. Tymczasem trzeba powiedzieć wyraźnie, że musimy najpierw przyjąć na siebie odpowiedzialność, a potem zabrać się za problem nacjonalizmu i ksenofobii. Jeżeli nadal będziemy wybierali milczenie, skutki będą gorsze,
Mamy tu również tak odrażające typy, jak brytyjski polityk George Galloway, który mówi, że to Europa jest winna temu, co się stało. Nikt nie ma odwagi, żeby się zająć prawdziwym problemem.
Tym prawdziwym problemem jest to, że przemoc będzie trwała i będzie narastać, jeśli nie przeciwstawimy jej się wszyscy, jeśli nie przyznamy, że dotknął nas wściekły wirus, jeśli nie przeciwstawimy się zbrojnemu dżihadowi. Wszyscy bez wyjątku musimy otwarcie oskarżyć i potępić zbrojny dżihad, tę ideę z siódmego wieku, która nie może być praktykowana w naszych czasach.
Spójrzmy na reakcję mediów, które natychmiast ściągnęły “ekspertów” analizujących w drobnych szczegółach motywy napastników. Od dawna nie ma tu już nic do analizowania. Sprawa jest prosta – toczy się wojna przeciwko nam. Trzeba wyrzucić gadające głowy i zabrać się do czynu.
Polityczna poprawność nie może deptać prawdy.
Przywołam przykład – po zamachu na dwóch kanadyjskich żołnierzy w Toronto 14 marca 2016, następnego dnia lokalna stacja telewizyjna poprosiła mnie o komentarz. Najpierw media nie chciały opublikować słów wypowiedzianych przez zamachowca: “Allah mi kazał to zrobić”, a następnego dnia dowiedzieliśmy się z wiadomości, że „zamachowiec cierpiał na problemy psychiczne”. Nie ma tu żadnej niespodzianki, problemy psychiczne to wspaniały wykręt. Ja jednak powiedziałam w programie, że jeśli człowiek jest zdolny do znalezienia wojskowego lokalu i zaatakowania dwóch żołnierzy, to znaczy, że może być terrorystą.
Raz jeszcze nie umieliśmy skojarzyć faktów. Ale film z tym wywiadem ze mną nie został umieszczony w Internecie. Czy oni nie są w stanie zaakceptować prawdy?
Tymczasem nasi politycy wypracowali politykę “obściskiwania się z terrorystami” i zmiany rzeczowej dyskusji w politycznie poprawną grę w pomidora.
W październiku 2014 roku napisałam na moim blogu list otwarty do Kanadyjczyków, o niebezpieczeństwach, przed jakimi stoimy i o tym, jak możemy się im przeciwstawić. Reakcje były natychmiastowe i wściekłe, nie tylko ze strony muzułmanów, ale i ze strony cierpiących białych liberałów – tych, którzy nie pomagają nam, uprawiając swoją ideologię ofiar.
Powtórzmy raz jeszcze, znajdujemy się w tym samym miejscu od wielu lat. Sytuacja się pogorszyła, przybyły setki cywilnych ofiar zamordowanych przez radykalnych islamistów prowadzących wojnę przeciwko Zachodowi.
Przeciwstawienie się zbrojnemu dżihadowi jest naszą odpowiedzialnością, ponieważ problem wyrasta z Domu Islamu (Dar al Islam) i stawką jest życie przyszłych pokoleń.
Są rozwiązania. Organizacja Współpracy Islamskiej (OIC), która skupia 57 krajów muzułmańskich leżących na czterech kontynentach, jest drugą co do wielkości organizacją międzynarodową po ONZ. Świat powinien zażądać od tej organizacji zdania sprawy z tego co zrobiła, żeby przeciwstawić się fali przemocy płynącej z Domu Islamu. Świat powinien zrozumieć, że ISIS nie próbuje ustanowić kalifatu, że to Organizacja Współpracy Islamskiej, OIC, już jest kalifatem. Członkowie tej organizacji odwracają wzrok od jawnego terroryzmu, bo interesuje ich wyłącznie unicestwienie Izraela i potępianie Zachodu.
Nie wolno nam pozwalać, żeby OIC przemawiała w naszym imieniu. Stoimy przed prostym wyborem: albo przemówimy sami, albo będziemy czekać na to, że pan Trump zostanie wybrany i zacznie mówić za nas.
* Artykuł napisany dzień po zamachach w Brukseli
———————————
Tłumaczenie: Andrzej Koraszewski
Źródło: http://www.listyznaszegosadu.pl/
Raheel Raza
Urodzona w Pakistanie kanadyjska dziennikarka i autorka. Wielokrotnie grożono jej śmiercią za nawoływanie do reformy islamu. Jest przewodniczącą organizacji Council for Muslims Facing Tomorrow i współzałożycielką ruchu Muslim Reform Movement. Jej wydana w 2006 roku książka „Their Jihad, Not My Jihad: A Muslim Canadian Woman Speaks Out” była bestsellerem.
Udostępnij na
