Kiedyś i obecnie – pożeranie cywilizacji przez polityczny islam

Sprawozdanie magazynu Foreign Policy pt.: „Dawno temu w Afganistanie” ( ”Once Upon a Time in Afganistan”), za pomocą zdjęć bardzo „obrazowo” przedstawia zmiany, które tam zaszły. Pokazany jest czas, gdy w Kabulu słychać było rock’n’roll, a nie wybuchy bomb. Kiedy w mieszkaniach królowały meble typu Mad Men, a kobiety nosiły ołówkowe spódnice.

Kiedyś: Lata 50te – sklep z płytami, meble w stylu Mad Men i ołówkowe spódnice. W Kabulu można usłyszeć rock’n’roll, a nie wybuchy bomb

Wielu jest zdania, że Afganistan to nieobliczalny teren, gdzie od zawsze króluje chaos. Biorąc pod uwagę wizerunki ludzi oglądanych w telewizji oraz nagłówki dotyczące Afganistanu, które towarzyszą nam od ostatnich trzech dekad toczącej się tam ciągłej wojny, nie dziwi fakt, że wielu uważa ten kraj za tkwiący ciągle w Średniowieczu.

Podczas ostatniej wizyty, Liam Fox, brytyjski sekretarz ds. obrony ostro skrytykował Afganistan, nazywając go „rozbitym trzynastowiecznym krajem.” Najczęściej powtarzającą się opinią nie był zarzut, że nie ma racji, ale to, że był zbyt obcesowy. Ciężko go nazwać pierwszym przybyszem z Zachodu, który scharakteryzował Afganistan jako „kraj ze średniowiecza.” Erik Prince, były dyrektor generalny firmy Blackwater, zajmującej się ochroną i zapewnianiem bezpieczeństwa, stwierdził, iż tą islamską republikę zamieszkują „barbarzyńcy” o „mentalności rodem z roku 1200.”

M.Quyyumi dorastał w Kabulu na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Pamięta, że kiedy był w szkole średniej, wybrał się do miejscowego sklepu, aby kupić album ze zdjęciami, wydany przez afgański departament urbanistyki. Większość obrazów jest datowana od roku 1950. Iqbal Latif zestwił je dla kontrastu ze sprawozdaniami BBC News z 27 czerwca 2001 roku, pod tytułem: Afganistan od środka: za zasłoną burki. Producentka  Saira Shah – wraz z pomocą drugiego producenta Cassaine Harrisona oraz kamerzysty Jamesa Millera –  z narażeniem życia zbierała dowody terroru, nędzy oraz rozpaczy mających miejsce w Afganistanie zza rządów Talibów. Stworzyła przygnębiający raport, który został nadany w 2001 roku przez brytyjski Kanał Czwarty.

Shah jest brytyjską reporterką, której ojciec pochodzi z Afganistanu. Z karaju, gdzie kobiety są gnębione i pomijane przez nieugięty islamski reżim. Shah waraz z ekipą nie byli pierwszymi zachodnimi dziennikarzami wpuszczonymi przez Talibów na teren Afganistanu, jednakże materiał filmowy, który przywieźli ze sobą można uznać za przełomowy. Zdjęcia dostarczone przez tajną organizację RAWA – Rewolucyjne Stowarzyszenie Afgańskich Kobiet, pokazują przeprowadzanie egzekucji, z nieznanych przyczyn, na kilku osobach – w tym na  kobietach odzianych w burki. Egzekucje te odbyły się na stadionie piłkarskim w Kabulu, przy radosnych okrzykach tłumu.

Dziennikarka zwraca uwagę na fakt, jak bardzo takie zachowanie różni się od „liberalnego Islamu,” w którym została wychowana. W Afganistanie odwiedziła tajną klasę dla dziewczynek – nauczycielce, tylko za samo zorganizowanie zajęć, grozi powieszenie. Później dotarła do „najbardziej wywrotowego miejsca ze wszystkich” – jest to tajny zakład kosmetyczny, gdzie kobiety robią makijaż, choć wystawianie twarzy na widok publiczny jest zakazane.

Następnie, reporterzy przyjechali do wioski, gdzie podejrzewano Talibów o przeprowadzenie czystek etnicznych. Dowodem, który wzmacniał zarzuty były porozrzucane zwłoki, tworzące makabryczny widok. Wśród ciał była również czaszka chłopca, obdarta ze skóry przez morderców oraz poćwiartowane ciała młodych sióstr – ktoś powiedział Shah, że ich rodzice zostali zamordowani na ich oczach.

Tłumaczenie GK, źródło: iqballatif.newsvine.com

Udostępnij na