W poprzednich odcinkach (część 1 i część 2), zostały przedstawione poglądy proroka na niewolnictwo. Na tym podłożu mógł się rozwinąć wielki przemysł, którego celem było podbijanie i islamizowanie coraz to nowych terenów, oraz oczywiście zdobywanie niewolników.
Zniewolenie Indii i innych krajów przez muzułmanów
Muzułmańscy okupanci i władcy zawsze, gdziekolwiek się pojawili, masowo zniewalali niewiernych: w Europie, Afryce czy Azji. Islamskie podboje obcych krajów powodowały wzrost liczebności niewolników, haremy zaludniały się pięknościam i z różnych plemion i ras. Cytadele i miasta pękały w szwach od masy niewolników. Podczas grabieży i niszczenia obcych krajów, kalifowie omajjadzcy i abbasydzcy postępowali z jednakową bezwzględnością.
Muhammad bin Qasim napada na Sindh
Tutaj zaprezentujemy zniewolenie przez muzułmanów średniowiecznych Indii, korzystając z opisów współczesnych tym wydarzeniom muzułmańskich historyków. Zaprezentujemy również pokrótce islamskie niewolnictwo w Afryce, Europie i w innych rejonach Azji.
Muhammad bin Qasim
Atak islamu na Indie zaczął się – podczas panowania kalifa Omara – atakiem i ograbieniem Thana’y w roku 636, zaledwie cztery lata po śmierci proroka Mahometa. Podczas panowania kalifów Othmana, Alego i Mu’awiyaha, muzułmanie przeprowadzili osiem wyniszczających Indie ekspedycji rabunkowych.
Te wczesne ataki muzułmańskich najeźdźców, oprócz mordowania i niszczenia, przynosiły łupy i niewolników. Nie udało się jednak najeźdźcom pozyskać dla islamu jakiegoś większego poparcia wśród ludności. Z błogosławieństwem kalifa al-Walida, Hajjaj bin Yusuf wysłał dwie ekspedycje do Sindhu, które poprowadzili Ubaidullah i Budail. Obie wyprawy poniosły ciężkie straty, obydwaj dowódcy zginęli. Z wielkim bólem serca Hajjaj bin Yusuf wysłał następną ekspedycję prowadzoną przez jego bratanka i zięcia Qasima, z 6000 żołnierzami.
Qasim zdobył Debal w Sindhdzie w roku 712, przez co uzyskał trwałą bazę dla islamu w Hindustanie. Debal, według relacji sławnego muzułmańskiego historyka al-Biladuriego, został zdobyty a masakra trwała trzy dni …, kapłani świątyni zostali zabici [1], co dokładniej oznaczało śmierć 7000 szlachetnie urodzonych i braminów. Mężczyźni powyżej siedemnastego roku życia zostali zabici, kobiety i dzieci wzięte do niewoli. Całkowita liczba jeńców z Debalu nie jest znana. Ale było między nimi 700 pięknych kobiet, które szukały ratunku w świątyniach, pisze Chachnama. Zgodnie z zasadą ustanowioną przez Proroka, jedna piąta jeńców należała się kalifowi, co stanowiło siedemdziesiąt pięć dziewcząt; zostały one wysłane Hajjajowi. Resztę rozdzielili miedzy siebie żołnierze[2].
Chachnama opisał, że po zdobyciu Rawaru: „Jak była już zliczona liczba jeńców, wyszło, że jest ich około trzydziestu tysięcy, między nimi były córki naczelników, a jedna z nich była córką siostry Rai Dahira. Jedna piąta więźniów i łupów została wysłana Hajjajowi”[3]. Chachnama zapisał też, że kiedy Brahmanabad wpadł w ręce muzułmanów, zabitych zostało od 8 000 do 26 000 mężczyzn. Jedną piątą jeńców wybrano i odsunięto na bok, było ich 20 000. Reszta została rozdzielona między żołnierzy.[4] To znaczy, że wzięto do niewoli około 100 000 kobiet i dzieci.
W Multan Qasim zmasakrował 6000 mężczyzn i przez trzy dni zagarnął 60 000 kobiet i dzieci, które kazał wysłać do Hadżadż.
Udział kalifa w łupach to 30 000 kobiet i dzieci oraz odcięta głowa Dahira. Między jeńcami było kilka dziewcząt z wysokich rodów Sindhu. Hajjaj wysłał karawanę z łupami i niewolnikami kalifowi al-Walidowi do Damaszku. „Kiedy kalif przeczytał list” – pisze Chachnama – „chwalił wszechmogącego Allaha. Niektóre z córek hinduskich naczelników sprzedał, inne rozdał, jako nagrody. Kiedy zobaczył córkę siostry Rai Dahira, był tak oczarowany jej pięknem i urokiem, że zaczął gryźć swoje palce”[5]. Na podstawie tych liczb możemy ocenić całkowitą liczbę niewolników zdobytych w Multanie. Qasim zorganizował jeszcze podobne wyprawy do Sehwanu i Dhalili, i innych części Indii. Jego mały przyczółek w Sindhu w czasie niespełna trzech lat (712-715) mógł przynieść zysk w postaci około trzystu tysięcy niewolników.
Lata 715 – 1000
Po odwołaniu Qasima z funkcji, w roku 715, muzułmańskie najazdy o charakterze łupieżczym trochę się zmieniły, ale wyprawy były kontynuowane. Podczas rządów prawowiernego kalifa Omara (717-720), jego zastępca – Amru bin Muslim nadal najeżdżał hinduskie terytoria, co z pewnością dostarczało niewolników. Podczas rządów kalifa Hashama bin Abd al-Malika (724-743), dowódca wojsk w Sindhdzie – Junaid bin Abdur Rahman poprowadził kilka zwycięskich kampanii. Podczas ataku na Kiraj, „wpadł do miasta, zabijał, łupił i brał jeńców”. W swoich ekspedycjach przeciwko Ujjain i Baharimad spalił przedmieścia i ograbił je, co przyniosło mu wielki łup[7]. Łup niewątpliwie oznacza niewolników.
Po założeniu prawowiernej abbasydzkiej dynastii w 750 roku, kalif al-Mansur (755-774) wysłał Hashama bin Amru, aby poprowadził świętą wojnę w Indiach. „Podbił Kaszmir i wziął wielu jeńców i niewolników”[8]. Bin Amru napadł wiele miast między Kandaharem a Kaszmirem, każde zwycięstwo musiało przynieść niewolników, ale nie mamy konkretnych danych co do ich liczby.
Wielki muzułmański historyk Ibn Asir (Athir) zapisał w Kamil-ut Tawarikh, że podczas władzy kalifa Al-Mahdiego w 755r., Abd al-Malik poprowadził wielką morską wyprawę przeciwko Indiom. W Baradzie najeźdzcy zeszli na ląd i w bitwie pokonali miejscowych. „Kilku ludzi zostało upalonych, reszta padła w boju a dwudziestu muzułmanów zginęło, dając świadectwo swojej wiary” zapisał Asir[9]. Liczby jeńców nie podaje.
Podczas rządów kalifa al-Mamuna (813 – 833), dowódca Afif bin Isa poprowadził wyprawę przeciwko buntującym się Indiom. Po stłumieniu buntu i wymordowaniu mężczyzn, 27 000 kobiet i dzieci wzięto w niewolę[10]. Zarządca Sindhu, podczas rządów następnego kalifa al-Mutasima, zaatakował i podbił Multan i Kandabil, i wyprowadził ich obywateli jako jeńców[11]. Około roku 870 Yakub Lais napadł Ar-Rukhaj (Arakozja) w następstwie czego zniewoleni obywatele zmuszeni byli przyjąć islam[12].
Mariusz Malinowski
Na podstawie tłumaczenia książki M.A. Khana „Islamic Jihad – A Legacy of Forced Conversion, Imperialism and Slavery”, wzbogaconego o fakty znalezione w innych publikacjach,.
[1]. Eliot HM & Dawson J, The History of India As Told By Its Own Historians, Low Price Publications, New Delhi Vol. I, p. 119-20; Sharma SS (2004) Caliphs and Sultans: Religious Ideology and Political Praxis, Rupa & Co, New Delhi, s. 95
[2]. Lal (1994), s. 17
[3]. Elliot & Dawson, Vol. I, s. 173
[4]. Ibid, s. 181
[5]. Sharma, s. 95–96
[6]. Elliot & Dawson, Vol. I, s. 122–23,203
[7]. Ibid, s. 125–26
[8]. Ibid, s. 127
[9]. Ibid, Vol. II, s. 246
[10]. Ibid, s. 247-48
[11]. Ibid, Vol. I, s. 128
[12]. Ibid, Vol. II, s. 419
Udostępnij na
