W wieku 96 lat, w Doha umarł Jusuf Al-Karadawi określany jako duchowy przywódca Bractwa Muzułmańskiego, zostało jego toksyczne dziedzictwo.
W poniedziałek media katarskie, a także oficjalny profil Karadawiego na Twitterze, poinformowały o śmierci wiekowego już lidera ruchu islamistycznego. Komentarze po jego śmierci pokazały jak szeroki miał wpływ a jednocześnie jak różny odbiór wśród społeczności muzułmańskiej oraz mieszkańców Zachodu.
Dla jednych był liderem ruchów wyzwalających Bliski Wschód spod tyranii i neokolonializmu, niektórzy wspominali jego dzieła modernizujące interpretację prawa islamu, ale podkreślano także jego znaczenie jako ideologa ruchu islamistycznego, przeciwnego demokracji i rozwijającego fundamentalizm islamski, a także uwypuklano jego antysemickie i homofobiczne wypowiedzi. Krytykowany był też przez środowiska salafickie jako osoba wypaczająca przekaz islamu, praktycznie apostata.
Jusuf Al-Karadawi urodził się w 1926 roku w pobożnej rodzinie, w delcie Nilu. Podobno w wieku 9 lat znał na pamięć cały Koran, a później wstąpił na Uniwersytet Al-Azhar w Kairze. Na przestrzeni lat 40-tych i 50-tych trzy razy trafił do więzienia za działalność w Bractwie Muzułmańskim, by w roku 1961 uciec do Kataru, który stał się na dekady jego domem, ale i narzędziem propagowania ideologii islamistycznej. Niejako symbolicznie przejmując pałeczkę głównego ideologa islamizmu, w 1979 roku prowadził ceremonię pogrzebową Pakistańczyka Abu A’la Maududiego – jednego z twórców islamistycznej doktryny.
Zalecając umiarkowanie w działaniach, pewien rodzaj gradualizmu, zyskał sobie miano umiarkowanego, a zasięg jego idei wykraczał poza środowiska związane z Bractwem Muzułmańskim. Nigdy jednak, pomimo dwukrotnych ofert na przestrzeni dekad nie przyjął przywództwa w ruchu, czując, że ta rola ograniczałaby go. Możliwe dzięki temu był w stanie docierać do mas muzułmanów na Bliskim Wschodzie i poza nim, przy pomocy katarskiej telewizji Al-Jazeera i emitowanych tam programów dotyczących interpretacji prawa szariatu. Odegrał też dużą rolę w budowie instytucji islamistycznych na Zachodzie, szczególnie w Europie tworząc Europejską Radę Badań i Fatw, czy stojąc za powstaniem parasolowej organizacji islamistycznej Federacji Islamskich Organizacji w Europie FIOE, dzisiaj Rada Europejskich Muzułmanów CEM.
Część ekspertów badających islam i ekstremizm twierdziła, że jego działalność pozwoliła muzułmanom połączyć nakazy wynikające z islamu z życiem w nowoczesnych zachodnich społeczeństwach. Inni wskazywali na to co sam podkreślał w pismach, że strategia współżycia jest elementem wchodzenia w struktury, a ostatecznym celem jest jednak wprowadzenie zasad wynikających z religii.
