“Oskarżając o ‘islamofobię’ każdego, ktokolwiek odważy się zauważyć związek pomiędzy islamem a terroryzmem” – wskazuje Spencer – “amerykańska lewica i prawicowi członkowie establishmentu, zagłuszają i uniemożliwiają uprawnioną dyskusję i prawdziwą debatę, którą przyjdzie nam odbyć wcześniej czy później, jeśli mamy przetrwać jako wolne społeczeństwo.”
Spencer sugeruje, że może zaakceptowanie etykietki „islamofoba” i przedefiniowanie jej – nie jako odnoszącej się do „samozwańczych ataków na niewinnych muzułmanów lub zastraszania ich” lecz jako oznaczającej „trzeźwą i realistyczną ocenę natury islamu i tego, w jaki sposób zagraża wolnym społeczeństwom i wolnym ludziom” – pozwoli odebrać temu terminowi jego moc i umożliwić taką debatę.
Po tym stwierdzeniu Spencer, rozdział po rozdziale, przedstawia dowody na to, jakim zagrożeniem jest islam dla kobiet, gejów, Żydów, świeckich chrześcijan i świeckich muzułmanów. W każdym rozdziale wyjaśnia szczególny rodzaj szkody, jaką islam, praktykowany w ortodoksyjny sposób, może wyrządzić członkom poszczególnych grup; cytuje odpowiednie fragmenty świętych pism; przedstawia przykłady, głównie niedawne, takiej krzywdy w praktyce; i przytacza wypowiedzi głupców i niegodziwców – muzułmanów i nie tylko – zarówno z prawej jak i lewej strony sceny politycznej, którzy w imię społecznej harmonii i tolerancji religijnej, otwarcie zaprzeczają ponurej rzeczywistości, którą Spencer uczciwie i skrupulatnie przedstawia.
Ta ostatnia część jest najbardziej przykra dla czytelnika. Niezależnie od tego, jak wiele ktoś wie o rażąco niesprawiedliwych nakazach zawartych w Koranie i jak bardzo już przywykliśmy do koszmarnych działań popełnianych w jego imieniu, nie da się przywyknąć do bezczelności, z jaką wyznawcy islamu usiłują wybielać swoją wiarę i do tego, jak skwapliwie naiwni, głupi, tchórzliwi lub okłamujący samych siebie niewierni – w mediach, na uczelniach, w rządzie, policji, wojsku, kościele i innych instytucjach powtarzają ich bezwstydne kłamstwa.
Na przykład po masakrze w Orlando [w klubie gejowskim Pulse – red.], amerykański Departament Sprawiedliwości (pod zwierzchnictwem Loretty Lynch) próbował pominąć islamskie wątki w opublikowanych transkryptach rozmów telefonicznych zamachowca, Omara Mateena. Southern Poverty Law Center (SPLC) próbowało przedstawiać ten diaboliczny akt dżihadu jako “spisek prawicy”. Rok po tej masakrze, aktywista gejowski Scott Simpson pisał, jak relacjonuje Spencer, że te okropności i ich następstwa, zbliżyły muzułmanów i gejów, zjednoczonych jako ofiary przeciwko siłom nienawiści i bigoterii reprezentowanym przez Donalda Trumpa.”
Dziwaczna koncepcja, że muzułmanie i geje są wzajemnie sprzymierzeńcami w niedoli, gdy wszystkie dowody temu przeczą, jest wspólna dla wszystkich samozwańczych liderów gejowskich. Gdy American Freedom Defense Initiative, organizacja z którą jest powiązany Spencer, próbowała obudzić gejów z San Francisco z tego absurdalnego złudzenia, publikując antygejowskie oświadczenia Jusufa al-Karadawiego, Mahmouda Ahmedinedżada i innych ważnych osobistości muzułmańskich w formie bannerów na autobusach, Spencer został oskarżony o próbę rozdzielenia „gejów i muzułmanów”.
Nawet studenci spraw zagranicznych – osoby świadome, że zagorzali muzułmanie nie są fanami homoseksualizmu – jakoś myślą o tej sprawie w sposób magiczny: Spencer cytuje autora piszącego dla „Foreign Policy”, sugerującego w artykule napisanym w 2015 roku, że gdyby bojówkarzom ISIS pokazać wystarczającą ilość zdjęć szczęśliwych par tej samej płci, to oni wyrzekliby się agresji skierowanej przeciwko gejom.
Jak osoby piastujące odpowiedzialne stanowiska mogą tak głęboko zaprzeczać fundamentom islamu? W ostatnim rozdziale książki, “Nowoczesny człowiek a rzeczywistość”, Spencer zgłębia fakt, że gdy chodzi o takich jak Lynch, Simpson czy SPLC, często mamy do czynienia z osobami tak przywykłymi do cywilizowanych norm, że nie są w stanie pojąć, iż inni ludzie (sąsiedzi, współpracownicy) żyją według systemu wierzeń, który jest niczym innym, jak tylko barbarzyństwem.
A jeszcze inni, zaprzeczający rzeczywistości „nowocześni” ludzie, chociaż mają szczęście żyć w wolnych i dobrze prosperujących społeczeństwach, w ogóle nie są cywilizowani, lecz faktycznie są totalitarnymi ideologami, wrogami wolności podziwiającymi islamską tyranię tak, jak inni dwa, trzy, cztery pokolenia wstecz, patrzyli ze śmiercionośnym podziwem na nazistowskie Niemcy, Rosję Sowiecką i maoistyczne Chiny.
Wszystkie książki Roberta Spencera na swój sposób były wartościowe, naświetlając poszczególne tematy, takie jak Koran, Mahomet, ISIS, szariat i dżihad. Jednak w książce „Confessions of an Islamophobe” dał nam coś, co ma od razu charakter bardziej osobistego wyznania, niż w każdej z poprzednich książek – użyteczny opis pewnych bardziej niepokojących, a związanych z islamem zdarzeń z ostatnich dwóch, trzech lat oraz najlepsze ogólne wprowadzenie do tego, jakimi sposobami najzagorzalsi zwolennicy i apologeci islamu zagrażają wolności. (…)
Za każdym razem, gdy jakaś osoba na Zachodzie budzi się, żeby zobaczyć prawdę o „religii pokoju”, rosną szanse (choćby troszeczkę), że światło pokona ciemność.
Tłum. Grażyna Jackowska na podst.: https://www.frontpagemag.com
———————————–
Bruce Bawer jest amerykańskim pisarzem, krytykiem literackim i filmowym. Pisze m.in. o islamie, chrześcijaństwie i prawach gejów. Mieszka od 1999 roku w Norwegii.
