Wprowadzenie w Wielkiej Brytanii odrębnego systemu sądowniczego dla muzułmanów w sposób nieunikniony wywołało niechętne reakcje ze strony niemuzułmanów, którzy nie widzą powodu do tworzenia takiego odrębnego systemu w oparciu o religię. Ludzie uważają ten import muzułmańskiego prawa i zwyczajów, które często są sprzeczne z brytyjskim stylem życia, za kolejny przykład „traktowania w uprzywilejowany sposób” tej grupy mniejszościowej w stosunku do rdzennej populacji. A to, że chrześcijanie i ludzie innych wyznań są prześladowani w krajach o muzułmańskiej większości, wyłącznie zwiększa te uczucia urazy i niezadowolenia.
Pomimo że prawo szariatu – i związane z tym bicie żony, maltretowanie dzieci, poligamia, nierówność wobec prawa i okaleczanie genitaliów kobiecych (FGM) zgodnie z regułami obrzezania w Sunnie („zwyczajowa praktyka”), nietolerancja wobec homoseksualistów i potencjalna kara śmierci za bluźnierstwo, apostazję, a nawet za zostanie zgwałconą – jest szeroko potępiane, nie było żadnej próby powstrzymania tego trendu. Oburzenie grup praw człowieka, które uważają średniowieczną praktykę FGM za niewybaczalną i barbarzyńską, niewiele zdziałało, żeby zapobiec jej szerokiemu stosowaniu.
Z powodu kontrowersji wokół praktyki FGM, szersze implikacje prawa szariatu – takie jak pozwolenie na bicie kobiet, dzieci, poligamia, nierówność wobec prawa i prawa o bluźnierstwie, które ograniczają wolność słowa – stały się tematem debaty, także w Izbie Lordów. Stosowanie samego prawa szariatu jednak nie słabnie.
Z tych dyskusji dowiedzieliśmy się, że w żadnej z około 80 funkcjonujących w kraju rad szariatu nie ma prawnika. Nie prowadzi się poprawnej dokumentacji. “Wyroki” są wydawane jedynie ad-hoc i, jak podkreśliła baronessa Shreela Flather, „Szariat dyskryminuje kobiety nie tylko w sprawach małżeństwa i dzieci, ale w większości spraw”.
Argumentując na rzecz rad szariatu, baronessa Sayeeda Warsi, córka pakistańskich, muzułmańskich imigrantów i była minister w Partii Pracy, protestowała, argumentując, że „istnieje różnica między ‘szariatem a prawem szariatu’ i że ‘szariat istnieje w Zjednoczonym Królestwie w naszym wielokulturowym społeczeństwie”. Pani Warsi przywołała tu przykłady zgodnych z szariatem obligacji finansowych i pożyczek studenckich, jak również żywności halal i obrzezania.
W obronie przeciwko oskarżeniom, że kobiety zostają pozbawione praw w nieuznawanych przez brytyjskie prawo małżeństwach islamskich „nikah„, Warsi niezbyt klarownie zaproponowała, żeby rząd formalnie uznawał islamskie małżeństwa jako sposób na zaniechanie delegalizacji bigamii i poligamii. W Pakistanie posiadanie przez mężczyznę kilku żon nie jest niezwykłe. Chociaż bigamia jest nielegalna w Zjednoczonym Królestwie, poligamiczne małżeństwo zostanie znane, jeśli zostało zawarte w krajach, gdzie jest legalne. Obecnie w muzułmańskiej społeczności Wielkiej Brytanii jest aż 20 tysięcy takich małżeństw.
Niedawny sondaż do programu dokumentalnego w Channel 4 pokazał, że 61% muzułmańskich par, które mają ślub nikah, nie zawarło ślubu cywilnego, który zalegalizowałby ich małżeństwo według brytyjskiego prawa. To znaczy, że oficjalnie 6 spośród 10 kobiet w Zjednoczonym Królestwie, które miały tradycyjną, islamską ceremonię ślubną, nie jest legalnie zamężnych. Są zatem pozbawione zarówno legalnie gwarantowanych praw, jak i jakiejkolwiek ochrony.
Statystyka, która pokazuje, że niemal 100% zamężnych muzułmańskich kobiet miało ślub nikah, ale mniej niż 40% z nich jest legalnie zamężnych według prawa brytyjskiego, jest alarmująca. Jeśli małżeństwo rozpadnie się, 61% zamężnych muzułmanek nie będzie miało innej opcji poza zwróceniem się do prawa szariatu zamiast do brytyjskiego, a więc zostaną pozbawione praw, które są dla nich korzystniejsze, szczególnie w kwestiach alimentów i sprawowania opieki rodzicielskiej. Przez to zaniechanie skutecznie zrzekły się swoich praw.
Bez dostępu do sądu rodzinnego, żeby uzyskać podział majątku, albo domu rodzinnego, czy emerytury małżonka, są pozostawione samym sobie. Na przykład, kiedy moja matka wystąpiła do sądu o rozwód z moim ojcem w 1973 roku, był to pierwszy wypadek w Wielkiej Brytanii, kiedy wypłynęła sprawa ślubu nikah, i kiedy zakwestionowano małżeństwo. Ku zaskoczeniu mojej rodziny odkryto, że zgodnie z brytyjskim prawem moi rodzice nigdy nie byli prawnie małżeństwem.
„Talak” (islamski rozwód), jaki mój ojciec uzyskał dwa lata wcześniej w konsulacie Zjednoczonych Emiratów Arabskich w Londynie (w owym czasie nie było sądów szariatu w kraju), przez oświadczenie trzy razy przed męskim (muzułmańskim) świadkiem, że ją „odrzuca” – także był nieważny według brytyjskiego prawa.
Inny import szariatu – przemysł mięsa halal – obecnie służalczo przyjętego przez większość fast-foodów, powoduje oburzenie aktywistów praw zwierząt, ponieważ widzą to jako niepotrzebnie okrutną metodę zabijania zwierząt bez ich wcześniejszego ogłuszania. Ton artykułu BBC o prawie szariatu jest całkowicie zgodny z islamskim podejściem. Przez poświęcenie kilku słów metodzie halal podrzynania gardła nieogłuszonemu zwierzęciu – BBC wydaje się bardziej troszczyć o naruszenie wrażliwości muzułmanów, niż wrażliwości zwierząt na cierpienie.
BBC pisze: „Wielu ludzi, włącznie z muzułmanami, źle rozumie szariat. Często kojarzony jest z amputacją kończyn, śmiercią przez ukamienowanie i innymi średniowiecznymi karami. Z tego względu czasami uważa się szariat za drakoński. Niektórzy ludzie na Zachodzie uważają, że szariat jest archaiczną i niesprawiedliwą ideą społeczną, która została narzucona ludziom w kontrolowanych przez szariat państwach. Wielu muzułmanów ma jednak inny pogląd. W islamskiej tradycji szariat jest czymś, co pielęgnuje człowieczeństwo. Widzą szariat nie w świetle czegoś prymitywnego, ale jako coś bosko objawionego. W społeczeństwie, w którym problemy społeczne są endemiczne, szariat uwalnia ludzkość do realizowania swojego indywidualnego potencjału”.
Przypuszczam, że większości Brytyjczyków nie mogłyby mniej obchodzić praktyki religijne innych narodów. Pojawia się jednak sprzeciw, kiedy prawa, które wydają się w Wielkiej Brytanii archaiczne, są masowo importowane. Czy BBC – i cała reszta służalczych mediów – rozumie to, czy nie, ich apologetyczna postawa rozwściecza ludzi, którzy widzą swoje liczące stulecia tradycje – udoskonalone przez Magna Carta, Johna Locke’a i Oświecenie – praktycznie spychane buldożerem do rynsztoka. Ich ewidentny brak zrozumienia, że szariat – i jako jego przedłużenie, brak integracji z brytyjskim życiem – jest szkodliwy dla społeczeństwa, jest całkowicie zdumiewającym brakiem wyczucia i wrażliwości.
Twierdzenie, że powinniśmy akceptować prawa tych, którzy przybyli tutaj z własnej woli, ale obecnie szukają rozwiązań swoich problemów w prawach religijnych z siódmego wieku, które nie mają miejsca w życiu niemuzułmańskiej większości Wielkiej Brytanii, może wydawać się nieco bezczelne.
„Kontrolowane przez szariat kraje” – lub “państwa islamskie”, dla ścisłości – są znane z tego, co my na Zachodzie uważamy za barbarzyństwo i łamanie praw człowieka. Na przykład niewolnictwo, choć może nie jest oficjalnie dozwolone, nadal istnieje w częściach Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu. Uważa się także za dozwolone, by muzułmanin brał niemuzułmanki jak mu się podoba – o czym świadczy ponad 19 tysięcy ofiar muzułmańskich gangów w Wielkiej Brytanii. Importowanie takich kontrowersyjnych praktyk nie tylko oznacza cofanie się, ale jest niezawodnym katalizatorem podziałów społecznych.
Zwolennikom multikulturowości wydaje się, że wyrównywanie podłoża do pomieszczenia takich tradycji może być dobrym mechanizmem wprowadzania różnorodności, nawet jeżeli sieje ziarna podziału. Orędownicy różnorodności twierdzą potem, że ci, którzy nie zgadzają się z tym, co wygląda jak praktyki rodem ze średniowiecza, są „rasistami”, „ksenofobami” lub „islamofobami”, podczas gdy w rzeczywistości sprzeciwiają się oni tylko biciu kobiet, małżeństwom dzieci, okaleczaniu genitaliów kobiecych lub całemu szeregowi okrutnych praktyk, o których błędnie sądzili, że pozostawiliśmy je za sobą stulecia temu.
Andrew Ash – Brytyjczyk urodzony w Wielkiej Brytanii w rodzinie muzułmańskiej.
Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska
Źródło: listyznaszegosadu.pl
