Według 1547 dekretu Ligii Arabskiej z 1959 roku, Palestyńczycy nie mogą stać się obywatelami krajów arabskich, „w celu zachowania palestyńskiej tożsamości”.
Nahr Al Bared, obóz Palestyńczyków, zniszczony przez armię libańską (2007)
Nie mogą uzyskać obywatelstwa nawet w Jordanii. (W przeszłości miały miejsce pewne wyjątki, jak palestyńscy chrześcijanie w Libanie w latach 50. XX wieku i Palestyńczycy, których matką była Egipcjanka w 2011 roku).
Na Palestyńczyków nałożone są surowe restrykcje w zakresie podróżowania po świecie arabskim. Nie są im wydawane paszporty, a ich dokumenty podróżne są akceptowane tylko w kilku krajach. Palestyńczycy nie mogą głosować, ani ubiegać się o stanowiska w krajowych wyborach. Dzieci Palestyńczyków nie dostają obywatelstwa w macierzystych krajach, co narusza artykuł 7 Konwencji Praw Dziecka.
Jordania
1967: Jordania odmówiła nadania obywatelstwa uchodźcom ze Strefy Gazy, którzy przybyli do tego kraju po wojnie sześciodniowej. Obecnie około 165 tysięcy Palestyńczyków w Jordanii nie może uzyskać obywatelstwa ani piastować stanowisk rządowych.
1970: 3500-5000 Palestyńczyków zostało zabitych, 20 tysięcy wydalonych, a ich obozy zniszczone w wydarzeniach, które nazywane są Czarnym Wrześniem.
1988: Jordania cofnęła obywatelstwo milionom Palestyńczyków z Zachodniego Brzegu Jordanu, gdy ogłoszono „niepodległość”.
2010: Jordania nadal odbiera obywatelstwo tysiącom Palestyńczyków.
2012: Jordania uchwala prawo wyborcze, które ogranicza liczbę palestyńskich członków parlamentu do mniej niż 10%.
2013: Jordania umieszcza uchodźców palestyńskich z Syrii w specjalnych obozach, których nie można opuszczać, odseparowuje ich od innych uchodźców, a tysiące z nich odsyła do Syrii, narażając na niepewną przyszłość.
2014: Palestyńczykom będącym obywatelami Jordanii odmawia się równego prawa do służby wojskowej, a także stypendiów uniwersyteckich i miejsca na niektórych państwowych uniwersytetach
Palestyńczycy protestują w Jordanii
Egipt
1948: Wszystkich uchodźców palestyńskich, którzy dotarli do Egiptu,- umieszczono w obozach, a mężczyzn zmuszono do powrotu do Palestyny, żeby brali udział w walkach.
1949: Wydalono wszystkich Palestyńczyków z obozów egipskich w Gazie. Bardzo niewielu palestyńskich Arabów pozostało w Egipcie.
1950: Egipt zakazał Agendzie Narodów Zjednoczonych dla Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA) obecności na swoim terytorium, relegując te siły do Gazy.
1949 – 1956: Wszyscy Palestyńczycy w Egipcie zostali pozbawieni prawa do edukacji i pracy.
2013: Setki palestyńskich uchodźców z Syrii trafiło do więzień, gdy próbowali przedostać się do Egiptu.
2013-obecnie: Egipt zamknął granicę Rafah z Gazą, blokując również możliwość podróżowania pacjentom szpitali i więżąc 1,7 miliona mieszkańców Gazy.
Liban
1950-58: Wydawał Palestyńczykom dokumenty podróżne uprawniające do podróży w jedną stronę, aby opuścili kraj.
1962: Palestyńczycy zostali zakwalifikowani jako „cudzoziemcy”:
Do roku 2010, zakazano Palestyńczykom uprawiania 73 zawodów; obecnie „tylko” 50 zawodów nie jest objętych ograniczeniami. Nadal nie mogą oni pracować jako fizycy, dziennikarze, farmaceuci czy prawnicy. Nie mogą budować nowym domów ani posiadać majątku, a nawet remontować swoich domów.
W obozach uchodźców wprowadzony zostaje stan wojenny. Armia nie pozwala ludziom wchodzić ani wychodzić. Nie mogą oni mieszkać poza obozami, które też nie mogą się rozbudowywać. Liczba ludności w obozach trzykrotnie przekracza przewidziane limity.
Palestyńczycy nie mogą tworzyć organizacji.
1975-78: Co najmniej 5000 Palestyńczyków zostaje zabitych w libańskiej wojnie domowej.
1985-88: Tysiące osób zabitych w „wojnie o obozy”.
1995: Prawo zabraniające Palestyńczykom wjazdu do kraju bez wizy; ponadto wizy nie są wydawane. Wygnańcy z krajów Zatoki Perskiej nie mogą wrócić do Libanu (prawo to zniesiono w 1999 roku).
2005: Wprowadzenie przepisów odbierających obcokrajowcom, którzy nie mają „określonej narodowości” – Palestyńczykom – prawa własności. Ci, którzy coś posiadają, nie mogą nic przekazać swoim dzieciom.
2007: 31 000 Palestyńczyków traci domy w wyniku zniszczenia obozu Nahr el Bared przez libańską armię.
2013: Około 50 000 uchodźców z Syrii jest traktowanych inaczej niż pozostali syryjscy uchodźcy. Drogie i krótkoterminowe wizy sprawiają, że szybko łamią prawo.
2013: Liban zaczyna zawracać z granicy niektórych palestyńskich uchodźców z Syrii.
Kuwejt
1991: 400 000 Palestyńczyków było prześladowanych i siłą wydalonych z kraju.
Libia
1994-5: Wydalenie 30 000 Palestyńczyków, zwolnienia z pracy i konfiskata domów.
Kraje arabskie odmawiają przyjęcia nowych uchodźców. Setki z nich pozostało na pustyni lub na morzu. W końcu Libia zezwoliła niektórym zostać, ale ciągle groziła im wydaleniem. W końcu około 15 000 Palestyńczyków zmuszono do przeniesienia się do krajów arabskich, które wystawiły im dokumenty, krajów Zatoki Perskiej i na Zachód.
2011: Palestyńczycy zostali zmuszeni do zapłacenia specjalnego podatku w wysokości 1550 dolarów.
2012: Wielu Palestyńczyków straciło swoje domy, a ich własność została przejęta w następstwie rewolucji i upadku systemu sądowniczego.
Irak
Początek lat 50. XX wieku: Podobnie jak w Arabii Saudyjskiej i Libii, wydalono strajkujących robotników palestyńskich.
2005: Po utracie władzy przez Saddama Husseina, Palestyńczycy w Iraku byli porywani, zabijani i torturowani przez zbrojne grupy. Politycy ich wyszydzali. Około 15 000 osób zmuszono do opuszczenia Iraku. Tysiące Palestyńczyków trafiło do obozów na pustyni, między Irakiem i Syrią, a żaden kraj arabski nie pozwalał im wjeżdżać na swoje terytorium.
Katar
1994: Odmówiono Palestyńczykom wiz pracowniczych.
Syria
1970: Palestyńczycy nie mogą głosować, ubiegać się o pracę w urzędach, posiadać ziemi, a także więcej niż jednej nieruchomości.
2005-2008: Syria nie wpuściła tysięcy palestyńskich uchodźców uciekających z Iraku.
2012-obecnie: Około 2000 Palestyńczyków zostało zabitych w wojnie w Syrii. Około 50 osób zmarło z głodu po tym, jak w obozie Yarmouk odcięto dostawy jedzenia i wody.
cc syty na podst. http://elderofziyon.blogspot.com/p/all-arab-countries-except-jordan.html#.VGU1KjSG_dg
Udostępnij na
