Dziesiątki przedstawicieli społeczności LGBT zostało aresztowanych w Egipcie w ramach prowadzonej przez media, rząd i islamistyczną elitę kampanii antygejowskiej.
Jeden z głównych prezenterów telewizyjnych, Ahmed Moussa, stwierdził, że homoseksualizm jest „równie straszny jak terroryzm”, a rząd oficjalnie określił go mianem „choroby i hańby”. Co więcej, najbardziej prestiżowa uczelnia w kraju, Al-Azhar, zamówiła kazania mające na celu piętnowanie homoseksualizmu i zatrzymanie szerzenia się „niemoralności”.
W Egipcie organizowane przez władze i wspierane przez państwo kampanie wymierzone w gejów nie są niczym nowym. Władze zwalczają społeczność LGBT od niemal dwudziestu lat, w trakcie których doszło m.in. do słynnego nalotu na imprezę gejowską na łodzi w 2000 r., kiedy to aresztowano 52 osoby, a 23 skazano na ciężkie roboty. W 2014 r., po kontrowersyjnym reportażu w egipskich mediach, z powodu oskarżenia o promowanie działalności homoseksualnej władze zorganizowały nalot na jedną z łaźni i aresztowały 26 osób.
Ostatnia kampania rozpoczęła się po koncercie libańskiej kapeli rockowej, Mashrou3 Leila, z 22 września, której lider otwarcie przyznaje, że jest gejem. Za sprawą mocno zaangażowanych politycznie tekstów, krytykujących patriarchat i homofobię, zespół cieszy się popularnością wśród liberalnej arabskiej młodzieży. W trakcie koncertu aresztowano dwóch uczestników powiewających tęczowymi flagami LGBT, a kolejnych 70 osób zatrzymano.
Wszelkie kampanie przeciw LGBT w Egipcie są powtarzalne pod względem treści i sposobu ich prowadzenia. Rząd, media i instytucje religijne koordynują działania mające na celu publiczne obnażenie i poniżenie obywateli LGBT, a także prowadzą naloty na wydarzenia, w trakcie których popiera się tę społeczność. Za każdym razem władze powołują się jednocześnie na moralne usprawiedliwienie dla tych działań, choć te niemal za każdym razem służą celom politycznym.
W obecnie panującym w Egipcie klimacie politycznym, pod rządami prezydenta Abdela al-Fattaha as-Sissiego, ataki na środowiska LGBT są częścią szerszej walki z aktywizmem politycznym i społeczeństwem obywatelskim, i stanowią przykład stosowanej regularnie w arabskich reżimach strategii prowadzenia konserwatywnej polityki społecznej, zwłaszcza w kwestii płci i seksualności, co ma na celu dostosowanie się do islamskiej wrażliwości i utrzymanie legitymizacji „religijnej”.
