Według różnych doniesień prezydent Autonomii Palestyńskiej Mahmoud Abbas zlecił swoim podwładnym, żeby nie krytykowali sułtanatu Omanu za to, że niedawno gościł izraelskiego premiera Netanjahu.
Teraz wiadomo, dlaczego Abbas wydał takie polecenie.
6 listopada Fathi Mahmoud napisał w egipskim „Al-Ahram”, że sam Abbas odwiedził Oman dzień przed wizytą Netanjahu. Dziennikarz wydedukował z tego, że na coś się zanosi w sprawie palestyńskiej akceptacji jakiegoś rodzaju „porozumienia stulecia” między Izraelem a Autonomią Palestyńską.
Wizyta premiera Netanjahu u sułtana Kabusa
Potrzebne jest pewne wprowadzenie, żeby zrozumieć, dlaczego sułtanat Omanu miałby być zaangażowany jako mediator w sprawie wypracowywanego przez Stany Zjednoczone traktatu pokojowego między Izraelem i Autonomią Palestyńską.
W sułtanacie Omanu praktykowany jest ibadytyzm, który nie jest ani sunnickim, ani szyickim islamem. Ibadyści twierdzą, że oderwali się od głównego nurtu islamu przed rozłamem sunnicko-szyickim z 7 wieku. W ich teorii brakuje elementów agresywnego dżihadu. W całej swej historii Oman trzymał się z dala od wojen na Bliskim Wschodzie i sunnicko-szyickich utarczek. Oman jest także jednym z niewielu arabskich krajów nie dotkniętych Arabską Wiosną.
Maskat, stolica Omanu
Według Mahmouda, w dwudziestym wieku Oman wyłonił się jako działający w sekrecie agent na rzecz pokoju. Jako przykład umiarkowanych poglądów i „stałego kursu” Omanu, dziennikarz podaje postawę tego kraju względem Egiptu, po podpisaniu przez ten kraj porozumienia z Camp David.
Gdy Liga Arabska głosowała nad wyrzuceniem Egiptu z tej organizacji (chociaż jej siedziba mieściła się w Kairze), Oman jako jedyny kraj głosował przeciwko temu. Gdy Liga następnie zaproponowała przeniesienie siedziby do Tunisu, Oman znów głosował przeciw takiemu posunięciu.
Oman miał także swoją rolę w zakończeniu iracko-irańskiej wojny w latach osiemdziesiątych. Mahmoud twierdzi, że jeśli miałoby być dyskutowane nowe porozumienie między Iranem i Stanami Zjednoczonymi, prawdopodobnie Oman także będzie miał udział w zbliżeniu obu stron, gdyż utrzymuje dobre stosunki z Teheranem.
Dla zrozumienia umiarkowanej natury Omanu i jego nagłego pojawienia się jako agenta pokoju – a nie zdystansowanego, stojącego z boku kraju – należy uznać zasługi jego obecnego sułtana Kabusa ibn Sa’ida, który, chociaż w wielu aspektach jest despotą, jest także bardziej otwarty wobec zachodnich wartości, niż większość z islamskich władców.
W islamskim prawie homoseksualizm jest karany śmiercią, ale w Omanie to „wykroczenie” podlega karze do trzech lat więzienia (uważa się, że sam sułtan jest homoseksualny). Dochodzenia w takich sprawach są prowadzone jedynie wtedy, gdy powodują jawny skandal. Sułtan jest wielkim fanem muzyki poważnej, szczególnie Bacha. (Podobno kiedyś wydał przepis, żeby przed południem każda stacja radiowa w kraju nadawała tylko muzykę poważną). Qaboos wydał również dekret, by każda wieś i każde miasto, nieważne jak odległe, miały zapewniony stały dostęp do czystej wody pitnej. Dochody z ropy dały mu środki, żeby urzeczywistnić to marzenie.
Fathi Mahmoud zamyka swój artykuł przypuszczeniem, że obecne wysiłki Omanu, z możliwą mediacją między Izraelem a Abbasem włącznie, nie ograniczają się wyłacznie do oczekiwanego pokoju między nimi, ale mają na celu osiągnięcie pokoju i stabilności w całym zapalnym regionie – pokoju promowanego przez „porozumienie stulecia” i bazującego na współpracy ekonomicznej.
Omańska pustynia
Jednakże, jak wszystko na Bliskim Wschodzie, piaski mogą w każdym momencie przemieścić się w złym kierunku, a wiatr może zdmuchnąć najlepiej ułożone plany.
Grażyna Jackowska na podst.: https://clarionproject.org/whos-helping-make-the-deal-of-the-century/
Udostępnij na
