No dobrze, ale zastanawiacie się, Czytelnicy, co takiego powiedziała Nupur Sharma, że to wzmożenie sięgnęło najwyższych szczebli władzy muzułmańskich krajów? Niestety zwolennicy ostrych polemik będą rozczarowani. Rzeczniczka BJP zacytowała hadis i to jeden z dość wiarygodnej kolekcji, mówiący o wieku Aiszy, w jakim Mahomet skonsumował z nią małżeństwo. Co przecież, jak byliśmy zapewniani przez dekady debat, jest po prostu zwyczajem tamtych czasów. „Średniowiecze. Byłeś? Widziałeś? Po co do tego wracać?”, cytując klasyczkę polskiej sceny kabaretowej.
Nupur Sharma nie jest medialną owieczką. W ferworze walki w debatach telewizyjnych potrafi nazwać oponentów „cholernymi hipokrytami i kłamcami”, czy kazać im się „zamknąć”. Nie takie rzeczy widziała polityka, ale do tej pory nikt nie domagał się głowy takiej osoby.
Jednak afera i porzucenie Sharmy przez partię spowodowały, że staje w jej obronie coraz więcej osób. W sieci pojawił się hashtag #IStandWithSharma (Jestem za Szarmą) oraz wezwania do bojkotu linii lotniczych Qatar Airways.
Jak pisze jedna z komentatorek, cały problem sprowadza się do tego, że Nupur Sharma, korzystając z wolności słowa w sposób zgodny z prawem, wiedziała, że urazi muzułmanów, którzy będą się domagać jej głowy, więc powinna była nie korzystać z tej wolności w taki sposób. A może, jak pisze, przedyskutujemy islamskie pojęcie kafira, niewiernego, obraźliwe dla hinduistów, w kraju, w którym jego rdzenni mieszkańcy przez wieki żyli pod muzułmańską dominacją, a w różnych zapisach islamu znajdowały się wskazania do zabijania politeistów? Otwiera to niebezpieczną debatę i napięcia.
Za Sharmą ujął się też pochodzący z Pakistanu dziennikarz Taha Siddiqui mieszkający w Paryżu, który cudem uniknął porwania w roku 2018 przez uzbrojonych mężczyzn w Islamabadzie. Uważa on, że jeżeli muzułmanom naprawdę przeszkadza zacytowany przez indyjską polityk hadis, to powinni zebrać uczonych i go poprawić, a nie obwiniać za to ją czy jej partię.
Przez lata niewiele się zmieniło i poczucie bycia obrażonym pozostaje dla islamistów w dyskusji politycznej narzędziem do wymuszania ustępstw
Holenderski polityk, przeciwnik migracji i islamu Geert Wilders,odniósł się do sprawy mówiąc, że ustępliwwość nigdy nie działa tylko rozzuchwala do kolejnych żądań.
Publicystka „Washington Post” Barkha Dutt pyta, czy „Indie powinny być pouczane w kwestii pluralizmu i praw człowieka przez kraje niedemokratyczne; niektóre z nich teokracje z opłakanymi wynikami w kwestii różnorodności?”. Chociaż zauważa też , że rząd Indii tak naprawdę nie przejął się oburzeniem 200 milionów swoich mieszkańców, tylko reakcjami krajów, z którymi robi interesy.
Oczywiście poza rozruchami rozjuszonego tłumu i groźbami, można spojrzeć na sprawę bardziej cynicznie. Indiom zależy na dobrych relacjach z muzułmańskim światem, więc państwa muzułmańskie cynicznie wykorzystują hadis pochodzący z ich własnej religii, żeby wywierać dodatkową presję. Może dzięki temu grając urażonymi emocjami uzyskają coś więcej od Indii. Poza tym w tym kręgu kulturowym każdy lider, od Erdogana po Mohammeda bin Salmana, walczy o uznanie ze strony ulicy jako obrońca wiary.
Nie zapomnijmy też o tym, że niedawno ONZ przyjęła rezolucję w sprawie dnia walki z „islamofobią”. Akcji przewodził Pakistan i jest to kontynuacja wieloletnich wysiłków, żeby narzucić światową cenzurę tego co można powiedzieć, a czego nie o islamie, nawet jeżeli chodzi, jak widać, o cytowanie jego własnych religijnych pism, tyle że nie w takim kontekście, jakiego by sobie życzyli.
Jak widać przez lata niewiele się zmieniło i ciągle poczucie bycia obrażonym jest dla islamistów aktywem w dyskusji politycznej i społecznej, za pomocą którego można wymuszać ustępstwa.
Wczoraj pisaliśmy o sieci kin wycofującej film o islamie bo sunnici są obrażeni szyicką interpretacją historii. Funkcjonariusze Erdogana produkują paszkwile na rządy w Europie, obierając za cel prezydenta Macrona jako „głównego islamofoba”, gdy ten chce uporządkować problem radykalizmu w swoim państwie, czyli zrobić coś, co dyktatorzy w krajach muzułmańskich robią bez zmrużenia oka i ograniczeń ze strony takich zachodnich wymysłów jak niezależne sądy.
Rację cały czas ma profesor Jacek Hołówka, który komentując debatę o duńskich karykaturach Mahometa powiedział, że kwestia urażonych uczuć religijnych, to decyzja obrażonego. To on decyduje czy się obraża, więc nie możemy tego w żaden sposób regulować, lub inaczej – każda taka regulacja narusza prawo wolności wypowiedzi.
Nihil novi sub sole. Wszystko sprowadza się do tego, czy ludzie są dojrzali na tyle, żeby radzić sobie z własnymi emocjami i „czy lecą z nami na Marsa?„.
〉 Przeczytaj także stary felieton autora Państwo Obrażalscy
