Islamizacja Europy, Eurabia, Londonistan to niektóre z określeń zdobywających coraz większą popularność. Większość europejczyków jak wynika z badań statystycznych zaniepokojonych jest tempem, w jakim islam rozwija się w Europie. Problemu nie stanowi dynamika sama w sobie, ale kierunek tych zmian. Ponad połowa badanych w 2005 roku przez Pew Research Center europejczyków jest zdania, że muzułmanie na Starym Kontynencie chcą tworzyć równoległe społeczeństwo.
Demografia – wskaźniki urodzeń, imigracja i łączenie rodzin – jest kluczowym czynnikiem rozwoju islamu w Europie. Liczba nawróceń nie odgrywa zbyt dużej roli. Jak podaje agencja medialna – Reuters – w Niemczech dochodzi średnio do 1 000 konwersji rocznie. W pozostałych krajach ogólną liczbę nawróconych na islam szacuje się na poziomie od pięciu do piętnastu tysięcy osób. Tymczasem w samej Wielkiej Brytanii przybyło pół miliona muzułmanów w ciągu 4 ostatnich lat. I chociaż wskaźnik urodzin wśród muzułmańskich imigrantów, jak pokazują badania ONZ, spada – w Holandii do 2,5 czy w Austrii do 2,3, to ciągle jest średnio dwukrotnie wyższy od europejskiego.
Według obliczeń ONZ, do roku 2050 Europa będzie potrzebować około 700 milionów imigrantów do przywrócenia równowagi wiekowej. Dlaczego więc społeczeństwa europejskie postrzegają imogrację jako problem, a nie coś, co potencjalnie może rozwiązać kwestię starzejących się społeczeństw i uratować słabnące państwo opiekuńcze? I czy możliwe jest, że garstka „podżegaczy pokroju Oriany Fallaci” i zła prasa wokół zamachów terrorystycznych tak wykrzywia obraz islamskiej mniejszości?
Wybitna badaczka antysemityzmu, Hanna Arendt podkreśla, że przy zrodzeniu się mitu Żydów dążących do władzy nad światem miała swój udział niewielka grupa żydowskiej finansjery, która uzyskała krótkotrwałe wpływy poprzez udzielanie kredytów państwom narodowym wyłaniającym się z monarchii na przełomie XVIII i XIX wieku. Narzuca się banalna analogia do terrorystów, za których postępowanie cenę miałaby zapłacić, podobnie do Żydów, cała islamska społeczność Europy. Właściwie już teraz Unia Europejska w swojej nomenklaturze używa pojęcia „terroryzm, który zawłaszcza religię islamu.”
To, czego Europa powinna się jednak obawiać to nie terroryzm. Przykład Izraela pokazuje, że państwo posiada środki do radzenia sobie z tym rodzajem zagrożenia. Sam akt terroryzmu nie zmienia głównych zasad funkcjonowania społeczeństwa, modelu życia. Natomiast to, co nazywamy islamizacją to wprowadzanie, często sprzecznych z prawami człowieka, zasad współżycia opartych na islamie do sfery publicznej. Temu państwa europejskie jak dotąd nie potrafią skutecznie przeciwdziałać.
Najbardziej zaawansowani są islamscy radykałowie w Wielkiej Brytanii. W ubiegłym roku udało im się doprowadzić do uznania sądów polubownych wydających wyroki zgodne z Szarią – islamskim prawem religijnym. Przekonują, że takie rozwiązanie nie narusza angielskiego prawa, a udział w sądach jest dobrowolny. W świetle tych zasad świadectwo kobiety ma dwukrotnie mniejszą wartość niż słowo mężczyzny. Dyskryminuje się również kobiety przy podziale spadku, gdzie większa część przypadająca męskim potomkom usprawiedliwiana jest obowiązkiem utrzymania rodziny, jaki spoczywa na jego głowie. Brytyjski ustawodawca zagwarantował też możliwość potwierdzenia tak uzyskanego koranicznego wyroku w świeckim systemie prawnym. To jednak utopia. Marcel Berlins, prawnik i felietonista The Guardian uważa, że sędziowie nie będą w stanie przekopać się przez dokumenty procesowe, by ustalić czy kobieta nie była poddawana nadmiernej presji, by przyjąć ugodę i czy jej prawa, w rozumieniu prawa angielskiego, były chronione.
Tu historia się nie kończy. Już teraz prasa donosi o sądach koranicznych nielegalnie rozpatrujących sprawy karne. Czyżby uznanie islamskich sądów polubownych jest tylko przysłowiową nogą między drzwi i w przyszłości usłyszymy głosy domagające się wprowadzanie pozostałych elementów Szarii?
Wydaje się, że z podobnym problemem radzi sobie lepiej Francja, gdzie członkiem rządu jest Fadela Amara – liberalna muzułmanka, przeciwniczka chust i założycielka organizacji feministycznej Ni Putes Ni Soumises (Ani dziwki ani poddane). Tam przypadek unieważnienia, przez sąd francuski, małżeństwa islamskiej pary z powodu braku dziewictwa panny młodej, wzburzył całą francuską społeczność i doprowadził do rewizji wyroku. Lekarze donoszą jednak o rosnącym popycie na zabiegi chirurgicznej odbudowy błony dziewiczej.
Francja i nie tylko ona, cierpi na problem przestrzeni miejskich, w której rodzą się getta. Jaka jest jego waga pokazały trwające 20 dni zamieszki z roku 2005 w trakcie, których spalono ponad 9000 samochodów, aresztowano 2800 osób, a straty materialne oszacowano na 200 milionów euro. By nie antagonizować społeczeństwa wielu polityków podkreślało, że islam nie ma nic wspólnego z zamieszkami, ale to młodzież muzułmańska była ich głównym uczestnikiem, a do zamieszek podburzali, co radykalniejsi imamowie. Jak pokazały badania Pew Research Center 2/3 muzułmanów sympatyzowało z demolującą Francję młodzieżą.
Prawie w każdym zachodnioeuropejskim kraju są miasta, gdzie istnieją podobne dzielnice, jak chociażby Rosengard w szwedzkim Malmo. Straż pożarna oraz karetki pogotowia odwiedzają ją jedynie w towarzystwie policyjnej asysty z obawy przed atakiem miejscowej społeczności muzułmańskiej. Sama policja też pojedynczo tam się nie zapuszcza. I choć Szwedzi w sondażach deklarują niemal stuprocentową akceptację muzułmańskich imigrantów, to w innych przyznają, że nie chcieliby mieszkać w sąsiedztwie zamieszkanych przez nich budynków.
Wielu komentatorów argumentuje, że istnienie tych stref nie ma nic wspólnego z religią. Czy jednak interpretacja w ten sposób wersetu 5:51 z Koranu Nie bierzcie sobie za przyjaciół żydów ani chrześcijan byłaby dużym nadużyciem? Zwłaszcza, kiedy brytyjska Komisja d/s Równości i Praw Człowieka podkreśla w swoim raporcie, że 44% procent muzułmanów chce mieć możliwość pozostania na uboczu społeczeństwa i nie integrowania się. 67% z nich jest przeciwnych małżeństwu z osobami innego wyznania. Niemcom rozwiązania problemów z brakiem integracji mniejszości tureckiej, nie ułatwia sam premier Turcji Raecep Tayyip Erdogan, który w 2008 roku przekonywał 20-tysięczny tłum zebrany na stadionie w Kolonii, że nikt nie może się domagać od was asymilacji.
Jak dotąd najlepszą metodą awansu społecznego na Starym Kontynencie jest edukacja, ale ta nie funkcjonuje najlepiej w stosunku do muzułmański imigrantów. Jak może funkcjonować integracja przez edukację, kiedy rodzice domagają się osobnych basenów dla chłopców i dziewczynek, a w Niemczech walczy się, by dziewczynki nie uczestniczyły w zajęciach biologii, na których rozmawia się o seksie? Jak podaje raport niemieckiego Federalnego Ministerstwa Wewnętrznego sporządzony w kwietniu 2008, tylko niecałe 15% muzułmanów uczęszcza do liceów, co jest niskim wynikiem w porównaniu z 46% rodowitych Niemców, ale także z 35% niemuzułmańskich imigrantów.
I wątpliwe jest by dobrym krokiem ministerstwa edukacji w Wielkiej Brytanii było wycofanie z historii nauczanie o holokauście, kiedy w Europie rośnie antysemityzm. Przyczyny tego odrodzenia, jak podaje Bruce Bawer w książce, Kiedy Europa spała były ukrywane bądź minimalizowane w oświadczeniach unijnych organizacji zajmujących się ksenofobią. Jednak wczytując się w szczegółowe raporty widać, że czynnikiem odpowiedzialnym za ten wzrost jest antyżydowsko nastawiona młodzież muzułmańska.
Inną grupą poddaną presji ze strony młodych muzułmanów są homoseksualiści. Wspomniany wcześniej Bawer, znając ten problem, jako homoseksualista, opowiada o liberalnej kiedyś Holandii, w której dzisiaj popularnym sportem staje się „lanie gejów.” W ogóle zdaje się, że Holandia wkraczając w nowe tysiąclecie wkroczyła w erę przemocy politycznej. Holandia dwudziestego pierwszego wieku to zastrzelenie Pima Fortuyna przeciwnika imigracji, przez lewicowego aktywistę, zadźganie Theo van Gogha reżysera obnażającego w swoich filmach stosunek Koranu do kobiet, czy jego współpracowniczka Ayan Hirsi Ali – Somalijka, żyjąca przez lata w towarzystwie ochroniarzy, a następnie zmuszona do imigracji do Stanów Zjednoczonych.
W całej Europie dochodzi do mniej lub bardziej kuriozalnych historii. Czy jest to wyrok sądowy, gdzie właściciel londyńskiego salonu fryzjerskiego w stylu funky zostaje skazany na grzywnę za niezatrudnienie kobiety w chuście; czy klęczący na kolanach politycy przepraszający za wolność prasy, publikującej karykatury Mahometa; czy też odrzucenie w Niemczech wniosku rozwodowego bitej przez męża muzułmanki, uzasadnione w sądowym orzeczeniu cytatami z Koranu. Wspólnym mianownikiem jest ustępowanie liberalnego społeczeństwa przed religijną presją. Zapomina się, że prawa człowieka jak wolność wyznania dotyczą prawa jednostek do wyznawania religii a nie prawa grupy do narzucania swoich zwyczajów religijnych reszcie.
Taki obraz nie byłby pełny gdyby nie wspomnieć o walce, jaka toczy się o rząd nad duszami muzułmanów między radykałami i reformatorami, choć tych drugich jest znacznie mniej. Osoby takie jak wspomniana Fadela Amara, lider duńskiej partii Demokratyczni Muzułmanie Naser Khader, Jasmin Alibhai-Brown liderka Brytyjskich Muzułmanów na rzecz Świeckiego Społeczeństwa, czy Bassam Tibi niemiecki profesor syryjskiego pochodzenia, przedstawiają nadzieję dla społeczeństw europejskich na stworzenie islamu funkcjonującego w ramach europejskich wartości. Niestety partnerem dla rządów są Związek Organizacji Islamskich we Francji , Muzułmańskie Stowarzyszenie w Wielkiej Brytanii, Związek Wspólnot i Organizacji Islamskich we Włoszech – wszystkie reprezentujące poglądy zbliżone do fundamentalistycznej organizacji Bractwa Muzułmańskiego, jednego z pierwszych współczesnych ruchów czyniących z islamu ideologię polityczną.
Europa Zachodnia zna tego typu imigracje z przeszłości. Jednak zdaniem urodzonego we Wrocławiu niemieckiego prof. Waltera Laqueur, autora książki Ostatnie dni Europy widać istotne różnice. Przede wszystkim żadne z wcześniejszych grup zgromadzonych w gettach tak jak Żydzi na East End, Polacy w pobliżu Earls Court nie otrzymywali takiej zapomogi socjalnej, jaką dzisiaj otrzymują mieszkańcy dzielnic muzułmańskich. Jego zdaniem motywacja do porzucenia znośnych, choć nie bogatych warunków bytowych jest niewystarczająca. Po drugie żadna z grup przybyłych nie domagała się w imię wielokulturowości uznania od państwa. Dominował model integracji i zaskarbienia sobie społecznego szacunku. Dzisiaj ubodzy muzułmanie uważają, że żywność rozdawana przez organizacje charytatywne powinna być halal (zgodna z przepisami religijnymi) w innym wypadku traktują to jak atak na swoją kulturę.
Skoro nie możemy wybrnąć z dylematu wyboru pomiędzy wolnością wyznania a wolnością słowa lub wolnością wyznania a równością płci to czy rzeczywiście pozostaje nam przyglądać się ostatecznemu krachowi europejskiej idei? Znakomity polski orientalista dr Piotr Kłodkowski podsumowując swoją książkę O pęknięciu wewnątrz cywilizacji podkreśla, że fundamentalizm i tradycjonalizm islamski nie przystają do rzeczywistości euroatlantyckiej. Widzi rozwiązanie w sytuacji, w której muzułmanie cieszą się wszystkimi przywilejami, ale tylko jako obywatele państwa prawa, którzy akceptują modernistyczną wersję swojej religii. Wzywa również do ograniczenia imigracji z państw muzułmańskich. Jeżeli te dwa powyższe postulaty nie zostaną spełnione, starcie między cywilizacjami wydarzy się na kontynencie europejskim.
Jan Wójcik
Artykuł ukazał się w Chrześcijańskim Magazynie „CEL”
Udostępnij na
