Spośród wszystkich problemów, które napędzają konflikt arabsko-izraelski, żaden nie jest ważniejszy, bardziej oszczerczy, pierwotny, trwały, emocjonalny i skomplikowany niż kwestia osób znanych jako palestyńscy uchodźcy.
Folke Bernadotte, Hrabia Wisborg (1895-1948), którego spuścizna nadal kieruje polityką Narodów Zjednoczonych wobec Palestyńczyków.
Korzenie tej sprawy sięgają, jak pisze Nitza Nachmias z uniwersytetu w Tel Awiwie, hrabiego Folke Bernadotte, mediatora Rady Bezpieczeństwa ONZ. W kwestii tych Arabów, którzy uciekli z terytorium brytyjskiego mandatu Palestyny, stwierdził w 1948 roku, że ONZ ma „obowiązek im pomóc”, ponieważ to z powodu decyzji ONZ (ustanowienia Izraela), stali się uchodźcami. Jakkolwiek nieprecyzyjny był jego punkt widzenia, to nadal jest on przyjmowany za obowiązujący i wyjaśnia, dlaczego ONZ poświęca tyle uwagi palestyńskim uchodźcom oczekującym na swoje państwo.
Zgodnie ze spuścizną Bernadotte, ONZ ustanowiło kilka specjalnych instytucji zajmujących się wyłącznie palestyńskimi uchodźcami. Spośród nich, Agencja Narodów Zjednoczonych dla Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie, założona w 1949 roku, wydaje się być najważniejsza. Jest to zarówno jedyna organizacja pomocy uchodźcom zajmująca się konkretną grupą (urząd Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw Uchodźców zajmuje się wszystkimi nie-palestyńskimi uchodźcami) jak i największa organizacja w ramach ONZ (pod względem ilości zatrudnionych w niej ludzi).
UNRWA wydaje się definiować swoich podopiecznych bardzo dokładnie: „Palestyńscy uchodźcy to ludzie, których normalnym miejscem zamieszkania była Palestyna między czerwcem 1946 roku a majem 1948 i którzy stracili zarówno swoje domy jak i źródła utrzymania w wyniku konfliktu arabsko-izraelskiego w roku 1948”. Szeregi tych uchodźców (które początkowo zawierały także pewną ilość Żydów), z oczywistych względów zmniejszyły się w ciągu ostatnich 64 lat. Przyjmując (zbyt dużą) liczbę 750 tysięcy początkowych uchodźców według statystyk UNRWA, zaledwie 150 tysięcy spośród nich pozostaje przy życiu.
Personel UNRWA podjął trzy ważne kroki by rozszerzyć definicję palestyńskich uchodźców. Po pierwsze, w przeciwieństwie do utartego zwyczaju, podtrzymało status uchodźców dla tych, którzy zostali obywatelami państwa arabskiego (w szczególności Jordanii). Po drugie, w 1965 roku podjęto decyzję (nie zauważoną w szerszych kręgach), która rozszerzyła status „palestyńskiego uchodźcy” na potomków uchodźców w linii męskiej; zmiana ta pozwala na niespotykane gdzie indziej, przekazanie statusu uchodźcy następnym pokoleniom. Rząd USA, największy sponsor organizacji, protestował bardzo niewiele przeciwko tej niezwykle ważnej decyzji. Zgromadzenie Ogólne ONZ zatwierdziło tą zmianę w 1982 roku, więc teraz definicja palestyńskiego uchodźcy zawiera passus „potomkowie palestyńskich uchodźców w linii męskiej, w tym legalnie zaadoptowane dzieci”. Po trzecie, UNRWA w 1967 roku dodała do swoich list uchodźców z czasu wojny sześciodniowej; dziś stanowią oni około 1/5 palestyńskich uchodźców.
Wiecej na: danielpipes.org
Udostępnij na
