Jak świat arabski dyskryminuje Palestyńczyków

Według 1547 dekretu Ligii Arabskiej z 1959 roku, Palestyńczycy nie mogą stać się obywatelami krajów arabskich, „w celu zachowania palestyńskiej tożsamości”.

Nahr Al Bared, obóz Palestyńczyków, zniszczony przez armię libańską (2007)

Nahr Al Bared, obóz Palestyńczyków, zniszczony przez armię libańską (2007)

 

Nie mogą uzyskać obywatelstwa nawet w Jordanii. (W przeszłości miały miejsce pewne wyjątki, jak palestyńscy chrześcijanie w Libanie w latach 50. XX wieku i Palestyńczycy, których matką była Egipcjanka w 2011 roku).

Na Palestyńczyków nałożone są surowe restrykcje w zakresie podróżowania po świecie arabskim. Nie są im wydawane paszporty, a ich dokumenty podróżne są akceptowane tylko w kilku krajach. Palestyńczycy nie mogą głosować, ani ubiegać się o stanowiska w krajowych wyborach. Dzieci Palestyńczyków nie dostają obywatelstwa w macierzystych krajach, co narusza artykuł 7 Konwencji Praw Dziecka.

Jordania

1967: Jordania odmówiła nadania obywatelstwa uchodźcom ze Strefy Gazy, którzy przybyli do tego kraju po wojnie sześciodniowej. Obecnie około 165 tysięcy Palestyńczyków w Jordanii nie może uzyskać obywatelstwa ani piastować stanowisk rządowych.

1970: 3500-5000 Palestyńczyków zostało zabitych, 20 tysięcy wydalonych, a ich obozy zniszczone w wydarzeniach, które nazywane są Czarnym Wrześniem.

1988: Jordania cofnęła obywatelstwo milionom Palestyńczyków z Zachodniego Brzegu Jordanu, gdy ogłoszono „niepodległość”.
2010: Jordania nadal odbiera obywatelstwo tysiącom Palestyńczyków.

2012: Jordania uchwala prawo wyborcze, które ogranicza liczbę palestyńskich członków parlamentu do mniej niż 10%.

2013: Jordania umieszcza uchodźców palestyńskich z Syrii w specjalnych obozach, których nie można opuszczać, odseparowuje ich od innych uchodźców, a tysiące z nich odsyła do Syrii, narażając na niepewną przyszłość.

2014: Palestyńczykom będącym obywatelami Jordanii odmawia się równego prawa do służby wojskowej, a także stypendiów uniwersyteckich i miejsca na niektórych państwowych uniwersytetach

 

Palestyńczycy protestują w Jordanii

Palestyńczycy protestują w Jordanii

Egipt

1948: Wszystkich uchodźców palestyńskich, którzy dotarli do Egiptu,- umieszczono w obozach, a mężczyzn zmuszono do powrotu do Palestyny, żeby brali udział w walkach.

1949: Wydalono wszystkich Palestyńczyków z obozów egipskich w Gazie. Bardzo niewielu palestyńskich Arabów pozostało w Egipcie.

1950: Egipt zakazał Agendzie Narodów Zjednoczonych dla Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA) obecności na swoim terytorium, relegując te siły do Gazy.

1949 – 1956: Wszyscy Palestyńczycy w Egipcie zostali pozbawieni prawa do edukacji i pracy.

2013: Setki palestyńskich uchodźców z Syrii trafiło do więzień, gdy próbowali przedostać się do Egiptu.

2013-obecnie: Egipt zamknął granicę Rafah z Gazą, blokując również możliwość podróżowania pacjentom szpitali i więżąc 1,7 miliona mieszkańców Gazy.

Liban

1950-58: Wydawał Palestyńczykom dokumenty podróżne uprawniające do podróży w jedną stronę, aby opuścili kraj.

1962: Palestyńczycy zostali zakwalifikowani jako „cudzoziemcy”:
Do roku 2010, zakazano Palestyńczykom uprawiania 73 zawodów; obecnie „tylko” 50 zawodów nie jest objętych ograniczeniami. Nadal nie mogą oni pracować jako fizycy, dziennikarze, farmaceuci czy prawnicy. Nie mogą budować nowym domów ani posiadać majątku, a nawet remontować swoich domów.
W obozach uchodźców wprowadzony zostaje stan wojenny. Armia nie pozwala ludziom wchodzić ani wychodzić. Nie mogą oni mieszkać poza obozami, które też nie mogą się rozbudowywać. Liczba ludności w obozach trzykrotnie przekracza przewidziane limity.
Palestyńczycy nie mogą tworzyć organizacji.

1975-78: Co najmniej 5000 Palestyńczyków zostaje zabitych w libańskiej wojnie domowej.
1985-88: Tysiące osób zabitych w „wojnie o obozy”.

1995: Prawo zabraniające Palestyńczykom wjazdu do kraju bez wizy; ponadto wizy nie są wydawane. Wygnańcy z krajów Zatoki Perskiej nie mogą wrócić do Libanu (prawo to zniesiono w 1999 roku).

2005: Wprowadzenie przepisów odbierających obcokrajowcom, którzy nie mają „określonej narodowości” – Palestyńczykom – prawa własności. Ci, którzy coś posiadają, nie mogą nic przekazać swoim dzieciom.

2007: 31 000 Palestyńczyków traci domy w wyniku zniszczenia obozu Nahr el Bared przez libańską armię.

2013: Około 50 000 uchodźców z Syrii jest traktowanych inaczej niż pozostali syryjscy uchodźcy. Drogie i krótkoterminowe wizy sprawiają, że szybko łamią prawo.

2013: Liban zaczyna zawracać z granicy niektórych palestyńskich uchodźców z Syrii.

Kuwejt

1991: 400 000 Palestyńczyków było prześladowanych i siłą wydalonych z kraju.

Libia

1994-5: Wydalenie 30 000 Palestyńczyków, zwolnienia z pracy i konfiskata domów.
Kraje arabskie odmawiają przyjęcia nowych uchodźców. Setki z nich pozostało na pustyni lub na morzu. W końcu Libia zezwoliła niektórym zostać, ale ciągle groziła im wydaleniem. W końcu około 15 000 Palestyńczyków zmuszono do przeniesienia się do krajów arabskich, które wystawiły im dokumenty, krajów Zatoki Perskiej i na Zachód.

2011: Palestyńczycy zostali zmuszeni do zapłacenia specjalnego podatku w wysokości 1550 dolarów.

2012: Wielu Palestyńczyków straciło swoje domy, a ich własność została przejęta w następstwie rewolucji i upadku systemu sądowniczego.

Irak

Początek lat 50. XX wieku: Podobnie jak w Arabii Saudyjskiej i Libii, wydalono strajkujących robotników palestyńskich.

2005: Po utracie władzy przez Saddama Husseina, Palestyńczycy w Iraku byli porywani, zabijani i torturowani przez zbrojne grupy. Politycy ich wyszydzali. Około 15 000 osób zmuszono do opuszczenia Iraku. Tysiące Palestyńczyków trafiło do obozów na pustyni, między Irakiem i Syrią, a żaden kraj arabski nie pozwalał im wjeżdżać na swoje terytorium.

Katar

1994: Odmówiono Palestyńczykom wiz pracowniczych.

Syria

1970:  Palestyńczycy nie mogą głosować, ubiegać się o pracę w urzędach, posiadać ziemi, a także więcej niż jednej nieruchomości.

2005-2008: Syria nie wpuściła tysięcy palestyńskich uchodźców uciekających z Iraku.

2012-obecnie: Około 2000 Palestyńczyków zostało zabitych w wojnie w Syrii. Około 50 osób zmarło z głodu po tym, jak w obozie Yarmouk odcięto dostawy jedzenia i wody.

 

cc syty na podst. http://elderofziyon.blogspot.com/p/all-arab-countries-except-jordan.html#.VGU1KjSG_dg

Udostępnij na
Video signVideo signVideo signVideo sign