Apartheid płci w University College w Londynie

Richard Dawkins

Lawrence Krauss opowiedział mi o zdumiewającym spotkaniu wczoraj wieczorem (9 marca) w University College w Londynie, gdzie odbył debatę z rzecznikiem muzułmańskim.

Lawrence Krauss

Lawrence Krauss

Kilka dni temu dowiedziałem się o tym spotkaniu od kogoś, kto zadzwonił z pytaniem o bilety: „Skontaktowaliśmy się dzisiaj z organizatorami i dowiedzieliśmy się, że 'jeśli chodzi o miejsca, zależy to od tego, kiedy bilet został zamówiony oraz od płci'”.

„Płci”? Rozmieszczenie słuchaczy na publicznym spotkaniu w UCL zorganizowane zostało z segregacją według płci?

Przekazałem to Lawrence’owi, sugerując, że może powinien zastanowić się nad wycofaniem z debaty. Natychmiast zapytał organizatorów, którzy zapewnili go, że sala nie będzie podzielona według płci i Lawrence zgodził się przyjść.

Kiedy przyszedł na spotkanie, odkrył, że istotnie ludzie w audytorium byli posegregowani według płci. Była część dla mężczyzn, część dla kobiet i część dla „par”. Trudno nie zastanawiać się, czy „pary” musiały okazać świadectwo ślubu? A jak już się zastanawiamy nad takimi rzeczami, jaka byłaby reakcja publiczności, gdyby zostali posegregowani, jak w apartheidzie w Afryce Południowej, na część czarną, część białą i część „kolorową”?

Kiedy Lawrence zrozumiał, że został oszukany, natychmiast zdobył pozwolenie organizatorów na ogłoszenie, że — wbrew poprzednim instrukcjom — ludzie mogą siedzieć, gdzie chcą. Trzech młodych mężczyzn, opisanych przez Lawrence’a jako mili, łagodni chłopcy, wstało i przeszło do części kobiecej z tyłu. Nawiasem mówiąc, „z tyłu” może odbić się echem tym, którzy pamiętają Rosę Park w Alabamie w 1955 r. Ochroniarze natychmiast próbowali wyrzucić tych młodych ludzi. Lawrence podszedł, żeby dowiedzieć się, dlaczego, i ochroniarze powiedzieli mu, że tych trzech jest „zagrożeniem”. Można się zastanawiać, dla kogo byli zagrożeniem.

Wtedy Lawrence włożył swoje rzeczy do torby i wyszedł, wyjaśniwszy, dlaczego to robi, a jego działania tego wieczoru sfilmowała Dana Sondergaard smartfonem. Wysłała film Lawrence’owi i powiedziała, że mogę to tutaj pokazać. Jej własne świadectwo z wydarzeń znajduje się na tutaj, na Facebooku

Kiedy Lawrence wyszedł, organizatorzy, może zaniepokojeni prawdopodobieństwem negatywnych reakcji prasowych, pobiegli za nim i przekonali go, by wrócił, zgadzając się na pozwolenie tym trzem młodym ludziom na powrót do „części kobiecej”. Niestety (moim zdaniem) Lawrence zgodził się wrócić. Był to przyzwoity gest z jego strony, ale pragnąłbym, żeby odmówił i nadał maksymalny rozgłos temu haniebnemu wydarzeniu. Podejrzewam, że teraz on także żałuje, że starał się być uprzejmy i że wrócił. Żałuję także, że więcej ludzi nie poszło śladem tych trzech młodych mężczyzn i jest trochę przykro, że żadna z kobiet nie poszła w ślady Rosy Park i nie przeniosła się do męskiej części.

Nie jest jasne, czy władze UCL były świadome apartheidu płci praktykowanego w jednej z ich sal wykładowych, ale można mieć nadzieję, że rozpoczną pełne dochodzenie w tej sprawie.

University College w Londynie jest pamiętany jako wczesne schronienie oświeconej, wolnej myśli, pierwszy uniwersytet w Anglii o świeckich podstawach i pierwszy przyjmujący mężczyzn i kobiety na równych prawach. Głowy powinny polecieć.

Czy doprawdy nie jest to pora, byśmy my, przyzwoici, normalni, liberalni ludzie przestali być tak tchórzliwie przerażeni, że ktoś może pomyśleć o nas, iż jesteśmy „islamofobami”, i wystąpili w obronie przyzwoitych, liberalnych wartości?

Tłumaczenie: Małgorzata Koraszewska

Artykuł ukazał się na portalu Racjonalista.pl

Tekst oryginału

O Autorze: Wybitny ewolucjonista, profesor Uniwersytetu w Oxfordzie. Urodził się w 1941 roku w Nairobi. Autor książki „Samolubny gen”, w której nadał nazwę i spopularyzował koncepcję George’a C. Williamsa, a która rzuciła nowe spojrzenie na przyczyny i sposoby ewolucji. Koncepcja ta umożliwiła lepsze niż kiedykolwiek wcześniej zrozumienie i wytłumaczenie motywów ludzkich (i zwierzęcych) zachowań, na gruncie zarówno biologii molekularnej, jak i psychologii ewolucyjnej. Najważniejsze jego publikacje: Samolubny gen (The Selfish Gene, 1976); Ślepy zegrarmistrz (The Blind Watchmaker, 1986); Fenotyp rozszerzony. Dalekosiężny gen (1982); Rzeka genów (River Out of Eden, 1995); Wspinaczka na szczyt nieprawdopodobieństwa (Climbing Mount Improbable, 1996); Rozplatanie tęczy (Unweaving the Rainbow, 1998), The Ancestor’s Tale (2004), Bóg urojony (God Delusion, 2006), The Greatest Show on Earth (2009)

Udostępnij na
Video signVideo signVideo signVideo sign